Onschuld en Wreedheid

Onschuld en wreedheid

Wanneer het lijkt of alles al gezegd is

en er niets rest om naar te luisteren,

maakt iets ons onrustig, als een licht geruis...

Wanneer het licht ons verblindt en

wij naar de duisternis snellen en

de duisternis ons afschrikt, is er iets dat zich

een weg baant naar ons toe,

bleek, heel bleek, reminiscentie aan een fonkeling...

Hier staan we, in het aardse rijk...

Het hemels gewelf is een doffe spiegel geworden...

Niemand vraagt of tekent een wapenstilstand...

Iemand, vandaag zo besluitvaardig, gisteren nog schuw, klopt aan onze deur

Hier staan we: ontvankelijk, onthutst,

geheimzinnigerwijs oplettend ook...

De jonge reizigster zegt: ik kom uit een

tijd van oneindige wreedheid, bij mijn geboorte

was de slagbeurt aan het leven

toen waanzin een troost was

in de doodsangst...

Zij kijkt naar ons vanuit de gezichten die niet kijken...

Zij vertelt ons vanuit het hart van de stilte...

Sinds ik geboren ben heb ik geweten dat de paarden sterren zijn in de hemel

en dat de hand al het water van de zee bewaart...

Zij verwijdert zich en laat ons haar ziel in haar schilderijen

zoals een danseres haar voeten in de ochtendstond...

Haar schilderijen vertolken het oude gebed: de verschrikking van de wereld

overwint nimmer een moment van onschuld...

-

Vicente Zito Lema