Lacey beweert dat het essentieel is deze verbindingen en de toereikendheid van deze relaties voor de toekomst te onderzoeken. De focus is de educatieve functie van de pers en het probleem voor deze focus is omgeving. Dit wordt geïllustreerd aan de hand van de Rio Earth Summit in 1992. Het publiek wordt vaak een contrasterend beeld van het onderwijs en de pers voorgeschoteld. Bijvoorbeeld, dat het onderijs moet worden gecontroleerd door middel van inspecties, nationale ranglijsten met onderwijsprestaties en een nationaal curriculum. Aan de andere kant moet de pers vrij en onbelemmerd kunnen handelen, los van de overheid. De pers hoeft alleen verantwoording af te leggen tegenover de lezers en aandeelhouders in het kader van een vrije markt.
Lacey laat zien dat er historische redenen zijn voor dit scherpe contrast, maar veel modern onderzoek toont aan dat de pers 'noodzakelijkerwijs' het publiek dient maar ook het principe van macht zonder verantwoordelijkheid hanteert. De pers als publieke opvoeder heeft als functie om uit te dagen en tot een radicale herziening van verouderde concepten en ideeën te komen.
De uiteindelijke conclusie van het boek is dat Lacey pleit voor een hervorming van de media en een publieke verantwoording voor de pers nodig acht.
