Op weg naar Silver Screen aan de Haarlemmerdijk. Voor films die u nergens anders ziet. Meer een excuus voor een wandeling, dan een doel op zich. Soms heb je zin in een frisse neus en het is er weer voor. Kraakheldere lucht die je longen laat tintelen. Ik adem uit. Ik adem in. Gewoon, maar toch... Een vrouw met een kroon van zilverpapier rookt een sigaret bij de kapper voor de deur. We kijken elkaar aan, een ogenblik, en volgen dan samen de jogger die passeert. Capuchon op het hoofd, handdoek in de nek en in beide handen een fles drank verpakt in cadeaupapier. De vrouw trapt haar peuk uit en haalt haar schouders op. Ik grijns en steek over.
Alleen met duizenden films. Tot de eigenaar van de zaak toch nog entree maakt door een deur achterin. Hij lijkt op Philip Seymour Hoffman, als Truman Capote. Prima typecasting voor een verkoper van obscure films. We knikken en mompelen wat ter begroeting. Er komt nog iemand binnen. Vrouw van het merk dame met krassende stem. "As it is in heaven. Heeft u die?" Truman knikt. "En kunt u hem aanbevelen?" Stilte. Dan volgt toch de bevestiging. Truman houdt zelf niet van tearjerkers, maar leeft zich in. Of wil gewoon verkopen misschien.
"Mag ik hem eens zien?" Ze vraagt het alsof het een tattoo op een intieme plek betreft. Eerst gaat de hoes keurend door haar handen, dan dringt ze aan op korting. Truman zucht en zwicht tenslotte. "Tasje erbij?" "Wat voor tasjes heeft u?" Truman houdt een exemplaar van zwart, glanzend plastic in de lucht. "Ach dat is nooit weg." Als hij de film erin wil schuiven, zegt ze: "Laat u maar, gaat zo wel", en vertrekt met de film en een tasje dat nog opgevouwen is. Truman kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op.