Dear Johannes, i still have one suitcase left in Berlin

De toneelschrijfster Nina Segal (26) geeft tijdens een kwartier durende theaterperformance een fysieke vorm aan het thema afstand.

28 nov 2014
30 nov 2014

NDSM Treehouse nodigde de Britse artist-in-residence uit om onderzoek te doen op de werf. Segal raakte direct gefascineerd door de omgeving van NDSM die tegelijkertijd industrieel als natuurlijk aandoet. In haar installatie, welke vrijdag 28, zaterdag 29 en zondag 30 november te zien is, stapelt ze verschillende landschapslagen op elkaar: gras, zand, beton en water. Binnen in het atelier wilt ze de buitenwereld introduceren via verborgen doosjes en hoeken. De bezoeker zal letterlijk het zand onder zijn nagels voelen.

Vergroot

promonina1 -

Afstand lijkt steeds makkelijker te doorkruizen. Je stuurt even whats’appje en je hebt degene die je een boodschap wilt sturen in een fractie van een seconde bereikt, ondanks
de kilometers afstand die er tussen jullie liggen. Deze makkelijke communicatie is zo vanzelfsprekend geworden dat oppervlakkigheid en vluchtigheid op de loer liggen. Segal onderzoekt als performer al sinds jaren hoe wij als mensen met elkaar communiceren en welke boodschappen wij aan elkaar willen geven. Twaalf jaar geleden kwam ze een grote bron van inspiratie tegen. Ver weg van het toeristische gebied, ergens in een uithoek van
Maleisië waar ze haar familie opzocht, liep ze tegen een blinde muur aan. Hierop stond in wit geverfde koeienletters een Duitstalige tekst geschreven: ‘Lieve Johannes. Ik heb mijn koffer nog steeds bij jou achtergelaten in Berlijn’.

Segal kon het beeld maar niet uit haar hoofd zetten. Wat bezielde deze vrouw om in de verzengende hitte van Maleisië deze boodschap op te schrijven? Eerst wilde ze naar haar op zoek gaan. “Wat is het verhaal hierachter?”, vroeg ze zich af. “Heeft ze haar andere koffers al wel bij haar mogelijk geliefde opgehaald? Wat zit er in deze koffer? Zou hij het nog bewaard hebben?” De fysieke onderneming die deze vrouw heeft ondergaan om dit überhaupt voor elkaar te krijgen, vind Segal het mooiste. “Het is niet zo dat er even op de hoek een verfwinkel zit
die spuitbussen verkoopt. Ze heeft afgezien om dit te kunnen doen. Je ziet dat het stressvol is geweest, mogelijk zelfs pijnlijk en ieder geval oncomfortabel. Wat zijn de
omstandigheden waarin je je genoodzaakt voelt jouw boodschap op een muur in een vreemd land te schrijven? Ik bewonderde haar en vond het ergens ook intimiderend. Het is een opvallende daad.”

Het opschrijven van deze boodschap en de omslachtigheid ervan is een tegenhanger van de huidige tendens in snelle communicatie. Segal klimt bij NDSM Treehouse ook de muur op om haar boodschap te communiceren. In haar werk kiest ze voor de elementen zand en muurverf en neemt ze, net zoals in haar andere werken, het thema afstand onder de loep. Haar performance is doorlopend te zien vanaf vrijdag 28 november om 14:00 in de galerie van NDSM Treehouse.