Van gefragmenteerde collages van lichaamsdelen, tot droomachtige plaatjes van herfstbladeren verspreid over de grond. Haar werk vormt een ode aan de schoonheid die we te vaak aan ons voorbij laten gaan.
De portretten die Slappendel schiet tonen intimiteit en nabijheid. Alsof zij door haar camera een stukje van de eigenheid van het individu grijpt en zo een intieme band van vertrouwdheid en warmte schept. Ook haar verzameling landschappen voelt als een innige ontmoeting. Al haar beelden spreken, en lijken ze zeggen: 'ik zie je'. Geen oppervlakkige objectivering, maar een oprechte erkenning.
Naast stillevens en straat-portretten maakt Slappendel ook beelden van autistische vrouwen waarmee zij persoonlijke gesprekken voert. Zelf kreeg Slappendeel op haar 48e kreeg de diagnose ASS, kort voor autismespectrumstoornis. Wat begon als een shock en identiteitscrisis, heeft zij omgevormt tot twee prachtige series portretfotos: ‘Aan mij is niets te zien’ en ‘Kameleons’.
De series bestaan uit portretfotos die samensmelten met objecten. Deze objecten brengen op het eerste gezicht een disruptie in het portret teweeg. Toch brengt het breken van het beeld tegelijkertijd de afbeeldingsdelen samen tot een groter, complexer geheel. Door de fragmentering zijn de vrouwen innig verstrengeld met de objecten waardoor een nieuwe, harmonieuze constructie ontstaat. Het is een gelaagd werk, in vorm maar ook in inhoud.
Beiden series gaan over het aangeleerde gedrag dat veel vrouwen op het autismespectrum vertonen. De IN het bijzonder verwijzen de Kameleonportretten naar het camoufleren, ook wel maskeren genoemd, dat vrouwen met autisme vaak gebruiken om 'te blenden' met hun omgeving - normaal te doen, en niet op te vallen. Volgens Slappendel leren vrouwen door schade en schande hun eigen vaak afwijkende en sociaal onwenselijke gedrag verbergen, vergelijkbaar met het continu opvoeren van een levend theaterstuk. Een soort levenskunst, waarbij de actor acteur in eigen leven is.
Mede dankzij haar eigen diagnose accepteert Slappendel zichzelf nu meer zoals ze is. Ze is vrij van haar angst om afwijkend gedrag te vertonen en weet haar grenzen aan te geven. Het is alsof ze het masker af heeft gezet en nu haar ware gezicht durft te tonen. Achter dit gezicht schuilt een sterk oog voor detail, creativiteit en het out of the box kunnen denken. Een greep uit de kenmerken van ASS waarmee Slappendel zich identificeert. Daarnaast kan zij minder goed prikkels filteren. Geluiden, geuren en licht komen met meer binnen. Dit zorgt ervoor dat zij anders naar de wereld kijkt en deze continu bevraagd. Het is via haar fotografie waardoor Slappendel de wereld beter leert begrijpen en dat zij dingen makkelijk loslaat. Dit uit zich volgens haar in haar beelden. Wat we zien is een persoonlijk, beeldend onderzoek naar de unieke ervaring van autistische vrouwen.
