Haraway heeft op verscheidene plaatsen les gegeven in vrouwenstudies en algemene wetenschappen; onder andere aan de Universiteit van Hawaï en de Johns Hopkins University. Sinds 1980 werkt ze als docent aan de Universiteit van Californië in Santa Cruz waar ze hoogleraar Feministische theorievorming en wetenschap is aan de afdeling Geschiedenis van het bewustzijn.
In 2000 kreeg ze voor haar gehele oeuvre de J.D. Bernal Award, de hoogste onderscheiding van de Society for Social Studies of Science.
Donna Haraway heeft zich in haar studie op verschillende vakgebieden gericht en dat is in haar werk terug te vinden. De begrippen die haar karakteriseren zijn bioloog, filosoof en feminist. Haar multidisciplinaire essay dat het bekendst is geworden, is A Cyborg Manifesto: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the Late Twentieth Century, uit 1985. Hier houdt ze een pleidooi voor afschaffing van de starre grenzen tussen mensen en dieren, organismen en machines, mannen en vrouwen. Ze wil wel spreken over de verschillen tussen de dingen, maar ze wil zich niet begeven op het vlak van de verplichte categorieën. Dit doet ze door een ironisch toekomstbeeld te schetsen van mensen die zich ontwikkelen als cyborgs: zij vullen de onvolkomen en gebrekkige functies van hun lichamen aan met technologie. Zo bezien, stelt Haraway, zijn in zekere zin de mensen nu al cyborgs. Zoals ze de betrekkelijkheid van de grenzen tussen organisme en machine laat zien, zo geeft ze tegelijkertijd een beschrijving en een visionair toekomstbeeld van cyborgs.
