Telkens even snel een tag doorhalen door op het laatste ogenblik aan te schuiven voor het tag-flits scherm en je bij je beste vrienden en de leukste bezoekers in te dringen, die vielen helaas niet altijd samen! Als toevallig verschijning kon ik zo per avond tientallen malen uiteenlopende pages verstoren. Daar had ik nu eenmaal plezier in. Dat andere bezoekers het echter wel degelijk vooral op de digitale dating voorzien hadden begreep ik pas later. Op locatie was er niets van te zien, de contacten werden kennelijk vooral thuis gelegd. Alleen, of met giechelende vriendinnen, is die dating bij nog al wat bezoekers niet zonder resultaat gebleven.
Wat de datende 'gastarbeiders', zoals de 11 kunstenaars tijdelijk genoemd werden, er aan nieuwe lovers en vrienden hebben overgehouden weet ik niet, misschien staat dat wel op een geheime pagina's van de Mediamatic-site te lezen. Er zijn voldoende aanknopingspunten om die 'Dating- weken' met veel genoegen te herinneren. Eigenlijk niet eens door wat de 'gastarbeiders' met de hen genode gasten aan spectaculairs wisten te brengen. Dat de 'datende gastarbeiders-kunstenaars' kennelijk vooral 'eigen volk' meebrachten maakte deze weken ook een opeenvolging van 'landen'- weken. Dat is nu niet echt iets waar ik veel "plezier an" heb, om Fortuyn te citeren in deze 'wilderse' tijden. Maar uiteindelijk bleken het niet de officiële 'landen' programma's, maar juist de neveneffecten die je het langst bijblijven. Zo werd in de Japanse dating week niet de enigszins in een overdrive geraakte , in Japanse locale kleding functionerende westerse speaker, noch de aardige meisjes, maar de vriendelijk lachende Japanse zenmeesterachtige verschijning die na afloop op de dansvloer zichzelf als in een spiegel zag dansen, het langst beklijvende beeld van de avond. Totdat ook hij zich van zijn lokale kleding ontdeed en in normale spijkerbroek als onzichtbaar uit beeld verdween
Zo ook op de avond met Gil & Moti. De eigerechten waren even eenvoudig als aangenaam, maar dit zich als tweeling presenterende Israëlische duo uit Rotterdam kon met de sympathieke, maar ook wel wat te veel in het politik correcte multi-culti idioom stotterende video niet echt overtuigen. Dan was het zoemende, actief opererende bezoek van de deelnemers aan de workshop 'barcamp' elders in het gebouw bij dit Gil & Moti restaurant veel enerverender. Daar zat een groepje nerds te discussiëren hoe een volgende generatie dating software eruit zal gaan zien. Een beetje sneu voor Gil & Moti, vooral ook omdat de betekenis van dit gezoem van de nerds aan hen volkomen voorbij ging.
Bij de datings van Brian, laten we het maar gewoon de Canadese week noemen, kwam het officiële programma gelukkig af en toe in de pas met de meer 'toevallige' gebeurtenissen. Dat was te danken aan Brian en zijn vrienden die wel raad wisten met het uitbaten van hun Canadese nationaliteit. Hoewel ze niet de ideale date-kandidaten leken, Denton Frederickson , bijvoorbeeld, leek met zijn baard en zijn houthakkersjasje zo uit de klassiek Monty Python show gestapt. Denton had een avond eerder zijn naïeve publiek een lesje houthakken gegeven dat niet na had gelaten indruk te maken. Nu had hij de resultaten, prachtig gehakte houtblokken in een stapel gerangschikt zoals eerder alleen Wim T. Schippers dat heeft durven doen. Magisch, tuttig, slap en opwindend. Tegelijk had hij een mooi kitscherig altaar ontworpen met een videofilm die straalde als een groot vuur. Dankzij deze digitale hitte kwam een in coma geraakte indiaans aandoende vrouw weer tot leven. Althans dat verbeeld ik me achteraf gezien te hebben. Maar de drukte om het altaar heen was zo groot dat ik me wat verbeeldde en is er misschien iets heel anders is gebeurd. Prachtige multi-tasking kunst!
Die onzekerheid over wat er werkelijk gebeurde geldt ook voor de perfo van KG Guttman. Temidden van een opdringend publiek dat ze telkens wegdreef, deed ze als een vrije, maar toch ook weer beperkte vrijheidsdenker haar ronde doen. Ze is Frans Canadees, dus moest er in een tweetalige kringloop gedraaid moeten worden. Met een telkens ingezette stevige tegenbeweging wist ze zichzelf door de met de klok mee -en-tegen draaiende centrifugale krachten in een trance te brengen. Ik had me al vanaf haar eerste suggesties dat het hier een 'interactieve' performance betrof achter een van de 'cultuurbomen' die de Canadese installatie rijk was, weggekropen. Half beschut kreeg ik desondanks steeds meer plezier in haar 'dans'-performance. Die suggestie van een overspelige, radeloze, maar toch nog steeds in systeem werende klok beviel me wel. Haar glijdende bewegingen die naarmate de tijd haar evenwicht wat instabieler maakte, bevielen me eigenlijk wel. Maar helaas, de aanvankelijke belofte maakte ze niet echt waar. Uiteindelijk liep alles wat verward af. Toen eenmaal de apotheose daar was, veranderde de atletische verschijning meer in een boze fee, of zo iets. In ieder geval stond ze daar. Plotseling wist ik dat ik een goede positie gekozen had, en geen gevaar liep door de voorwerpen die ze plotseling uit een grote doos haalde en het publiek in het gezicht wierp.
Mmm, Canadese agressie, of gewoon liefdevolle giften voor een hongerig publiek?
Paul Groot