Wordt het niet overschat: het zogenaamd ontspannen liggen in het gras. Zelfs in het beste park van de stad vind ik het niet comfortabel. Toch probeer ik te genieten. Op de ellebogen tegen een helling, met uitzicht op de gasfabriek en het spoor naar Sloterdijk in de rug. Westerpark, avondzon.
Kinderen rennen in het schitterende water. Een boom van een kerel met blonde krullen steekt er bovenuit. Met bleke benen in sandalen waadt hij door het pierenbad naar de overkant. Net als ik hem wil laten voor wat hij is, zet hij - in slow motion - een balletpas in. Armen in vleugelslag. Eén been hoog optrekkend, het andere ver achter hem. Dan het besef: hij fladdert iemand tegemoet. Extase op zijn gezicht. Rechts in beeld verschijnt het object van zijn paringsdans. Blootsvoets in een bloemetjesjurk. Ook haar armen en benen zijn wimpels in een lentebries. Halverwege het veld springen ze in elkaars armen en draaien als zweefmolens rond. Het lijkt wel een film, denk ik, gevolgd door: dat is de bedoeling! Ze spelen de romantische oerscène die we allemaal 183 keer hebben gezien. Ik ook. Al herinner ik me op dit moment de voorbeelden niet. Ja, The Naked Gun met Leslie Nielsen, maar dat is een parodie. (Nielsen bespringt op het strand eerst de verkeerde vrouw en slaat daarna zijn arm, mislukte omhelzing, in het gezicht van liefje Priscilla Presley.)
Ik kijk of anderen de voorstelling ook zien, maar het koppel naast me ligt net te lekker vrijen. De Surinaamse daar kluift aan een stuk kip. Alsof het cut heeft geklonken is de scène in een klap over. Zij pakt haar gympen, hij doet zijn rugzak om en ze verdwijnen aan de horizon. Tegen het doek van de hemel in geschilderde letters: Fin.