In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
december 2004
Het is de tijd dat de oliebolkramen op straat staan. Het is koud, en het regent. Het regent pijpenstelen. Terwijl ik me met een servetje afdroog in het café van onze afspraak, wacht ik op een doorweekte Pamela Slagveer, een singer/song writer van achttien jaar jong. Maar als na enige minuten een kurkdroog meisje binnen komt wandelen, denk ik dat ik een superster voor me heb, een idol die overal met haar limousine wordt gebracht. Waar ze maar wil. Pas als ze thee bestelt, en me toevertrouwt dat ze met de metro is gekomen, wil ik geloven dat ik met een jong talent aan tafel zit, gespot door Netwerk CS.
De thee is heet, dus Pamela barst meteen los. Ze vertelt me dat nadat ze haar mavo diploma gehaald had, ze graag naar de mbo-theaterschool wilde. Ze gaf zich er voor op en deed auditie. 'Maar ik had ook nog een andere opleiding in gedachte, voor als het niet zou lukken. Iets juridisch,' zegt Pamela, en ze kijkt erbij alsof ze iets heel vies zegt. 'Gelukkig werd ik aangenomen op de theaterschool. En inmiddels ben ik tweedejaars.'
Het eerste jaar deed ze de richting management. 'Dat houdt in dat je leert organiseren, festivals, podia, enzovoort, maar het had niets met de uitvoerende kant te maken, performen, spelen. Dus aan het einde van het jaar heb ik de overstap gemaakt naar de richting podium. Het is beter dan ik verwacht had, maar ook zwaarder dan ik gedacht had. Je krijgt vier uur zang, zeven uur spel, en dans, maar ook gewoon Nederlands, Engels en sociaal cultureel werk. Je krijgt zelfs een vak dat teamwork heet.' Voorzichtig neemt Pamela een slok thee. Het is half zes in de avond, ze heeft vandaag van negen tot vijf op school gezeten.
'En je bent ook nog singer/song writer?' vraag ik.
‘Beginnend singer/song writer,' corrigeert Pamela mij. 'Ik heb pas drie nummers geschreven. Maar ik ben wel al van jongs af aan bezig met muziek. Ik zong altijd in de keuken, of playbackte voor de spiegel. Vorig jaar ben ik pas echt begonnen met nummers te maken. Door school kreeg ik de inspiratie om te gaan schrijven. Voor een opdracht moest ik een Shakespeare-gedicht voordragen, en daar heb ik toen een nummer van gemaakt. Ik zong het met mijn gitaar en kreeg een tien, en besloot het ook bij een talentenjacht te spelen. Ik ging door naar de finale, en won de tweede plaats. Zo is het balletje gaan rollen. Ik treed de laatste tijd heel veel op.' Pamela kijkt me aan met een glimlach die zeggen wil dat het de normaalste gang van zaken is: Je schrijft een nummer, krijgt een tien op school, wint de tweede plek op een talentenjacht en treedt dan heel veel op. Zou ik haar volgend jaar interviewen, dan komt ze wel met een limousine. Zelfs als het niet regent.
Waarom doe je een studie, want in principe staat de mbo-theaterschool los van het nummers schrijven en zingen?
'Mijn studie duurt nog tweeëneenhalf jaar, dan ben ik klaar. Dan heb ik iets om op terug te vallen, voor als het niet lukt met zingen. Maar wellicht ga ik na deze opleiding nog door met leren, en ga ik hbo doen. De Theaterschool of een opleiding tot docent drama. Ik weet het allemaal nog niet.'
Dan stel ik de vraag die al vanaf het begin van het interview door mijn hoofd spookt: 'Hoe klinkt je muziek?'
Pamela kijkt een moment ongemakkelijk. En volgens mij is haar reactie niet zo vreemd - kun je vertellen hoe je muziek klinkt, is het niet veel beter om het te laten horen? 'Ehm,' begint ze, 'een beetje jazz-achtig, een combinatie van r&b en jazz. Maar als ik niet in mijn eentje optreed, en met rappers, dan gaat het wel de hiphop kant op.' Jazz in combinatie met r&b, nu spookt een andere dringende vraag door mijn hoofd: Wil je iets zingen? Maar wat heeft een interviewer daar aan? Die kan geen muziek op papier zetten. Dus besluit ik toch maar te zwijgen. Pamela vertelt, na nog een slok thee te hebben genomen, dat ze zichzelf gitaar heeft leren spelen. 'Toen ik geslaagd was, kreeg ik een gitaar van mijn tante. Nu zit ik twee weken op les, en dat gaat heel goed. Ik blijk een goed gevoel voor ritme te hebben.' Volgens mij zit ik voor een wonder. Ik heb ook ooit gitaar geprobeerd te spelen, en les gehad, maar na twee jaar tokkelen heb ik uit pure wanhoop mijn gitaar kapot geslagen. Dat was het beste, dacht ook mijn docent.
De thee is op. Pamela moet nog veertig minuten met de metro naar huis en morgen weer naar school. 'Gelukkig is het overmorgen weekend,' zeg ik. Maar ook in het weekend moet Pamela naar 'school'. Ze loopt stage bij jeugdtheater Hofplein, in Rotterdam. 'Ik speel een rol in een voorstelling. Belle en het Beest.' Enigszins beschaamd vervolgt Pamela: 'Het is een heel klein rolletje. Ik ben de moeder van Belle en ga na een paar minuten dood.'