Het samengestelde zelf Portrait of an Artist, Pum Dunbar (2011), The theatre of the Self -
Dunbar's solo expositie The Theater of the Self: A Play of Parts toont een verscheidenheid aan samengestelde portretten. Kleine, zwart-wit collages vormen onherkenbare persona's, bestaande uit handen, vingers, hoofden en torso's enerzijds, en voorwerpen zoals columns of maskers anderzijds. Het midden van de ruimte vult zich met verschillende mobilen die rood en turquoise geverfde objecten dragen en als geheel een soort marionetten vormen. Dan hangen er ook felgekleurde, collageachtige schilderijen die losstaande, soms tegenstrijdige delen tot een harmonieus geheel samenbrengen. 
In al deze werken presenteert Dunbar het 'zelf' als assemblage - een samengevoegd geheel dat bestaat uit een aantal verschillende, gerecyclede onderdelen. Met haar gefragmenteerde portretten deconstrueert Dunbar de notie van het ‘zelf’. Een ‘zelf’ wordt volgens Dunbar namelijk nooit zelf, maar altijd samen met anderen gemaakt. Door eigen portretten op te bouwen vanuit samengestelde delen toont en legt ze deze som aan onderdelen bloot.
Autisme claimen
Met dit proces approprieert Dunbar haar eigen zelfbegrip en kan hier zelf een nieuwe betekenis aan geven. Niet 'dit ben ik', maar 'dit is van mij'. Door zelf betekenis aan de notie van 'zelf' te geven, lijkt Dunbar daarmee ook de betekenis van haar eigen autisme toe te eigenen. De term autisme, oorspronkelijk afgeleid van het Griekse woord αὐτός (autos) dat zelf betekent, roept tegenwoordig een assemblage aan definities, vooroordelen en andere betekenissen op. Betekenissen die vaak die niet afkomstig zijn van autisten zelf, maar veeleer door anderen worden bepaald.