In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
augustus 2003
Het is zondag, veel te vroeg. Als schrijver ben je blij als mensen je begrijpen. Als ze begrijpen dat je een onmogelijke deadline hebt. Als ze begrijpen dat er niets anders op zit dan op zondagmorgen naar Rotterdam te komen. Als schrijver ben je blij als mensen niet denken: ‘deadline? De wereld vergaat niet als je een dag later bent.’
Het is vroeg. Links van me aan de bar zit een man die al aan het bier zit. Ik weet dat ik met een Ruben heb afgesproken. Meer niet. Ik heb ooit met een meisje in een café afgesproken dat Estelle heette. We zijn elkaar niet tegengekomen. Soms is het niet erg als je mensen niet tegenkomt. Ik kwam Laetitia tegen die avond.
‘Ik wil nog een biertje,’ hoor ik de man rechts van me zeggen.
‘Ben jij Ruben?’ vraag ik. Ik hoop het niet.
Als jij mijn bier betaalt, ben ik Ruben.
Ik neem een slok van mijn espresso en negeer de man verder. Ik zou nooit voor een biertje iemand anders willen zijn. Ik denk dat het een heel lange weg is om iemand anders te worden.
‘Ik was ooit full-time basketballer,’ zegt de jongen die rechts van me heeft plaatsgenomen. Ruben! ‘Ik stond ermee op, had een speciaal eetschema en droomde ervan.’
Ruben Solognier is een kop groter dan ik. Hij bestelt thee en vertelt verder over vroeger. Na de middelbare school ging ik economie studeren. Maar dat was niet wat me dierbaar was. Ik wilde basketballer worden. Mijn moeder vond het echter belangrijk dat ik eerst een diploma haalde. En ook grote jongens luisteren naar hun moeder. Maar na een jaar onvoldoendes ben ik gaan praten met de decaan. Er waren twee opties, of een jaar high school of een studie aan het CIOS (Centraal Instituut Opleiding Sportleiders). Een high school was te duur, maar via een oom in Brooklyn kon ik in Boston gaan basketballen. Toch heb ik uiteindelijk gekozen voor een opleiding aan het CIOS. Ik heb de handtekening van mijn moeder daarvoor moeten vervalsen. Ze mocht vooral niet weten dat ik de richting fitness en aerobics ging doen. Toen ze erachter kwam, dat ik geen economie deed, maar het CIOS, zei ze: Ruben, ik ga je echt laten gaan. Ik krijg teveel stress van je.’ Solognier, 25 jaar, vertelt het allemaal met een glimlach op zijn gezicht. Ik weet alleen nog steeds niet wie ik voor me heb. Een basketballer of een fitness instructeur of ?
‘Ik heb het CIOS nooit afgemaakt. In het derde jaar ging ik werken voor Fitness Amerika, vijf dagen in de week. En in het weekend deed ik mee aan modeshows en begon ik te dansen. Ik kreeg steeds minder feeling met het fitness. Het geeft geen meerwaarde aan hetgeen je doet. Ik voelde me een entertainer. Ik moest mensen bezighouden. Het was het toch niet. Via via kwam ik toen gelukkig bij Rotterdams Lef. Ik deed auditie, werd aangenomen en nam ontslag als fitness instructeur.'
Rotterdams Lef is een multidisciplinaire theatergroep met vier kernelementen: dans, rap, zang en spel. ‘Ik had geen enkel idee wat me te wachten stond,’ vertelt Solognier. ‘Ik wist niet wat acteren inhield. Eddie Murphy vond ik grappig, meer had ik er niet over te zeggen.’
Doordat hij al veel gedanst had, kreeg hij al snel een specifieke rol in de groep. Hij deed de warming-ups en gaf workshops. Nu is dat verder gegroeid tot de choreografie van de nieuwste voorstelling van Rotterdams Lef, What's going on.
‘Daar kom ik nu van rond. Ik ben begonnen als danser bij Rotterdams Lef, maar heb ook geacteerd en gezongen. Dans bleef mij echter het dichtste bij mijn hart. Ik geef buiten Rotterdams Lef ook veel workshops. Toen ze me vroegen of ik de choreografie van Whats going on wilde doen, heb ik ja gezegd.'
‘De werkwijze van Rotterdams Lef is niet te vergelijken met die van elk ander theatergezelschap. De regisseur komt met een kader en de rest van de groep gaat brainstormen over de invulling ervan. Soms komt er een schrijver langs bij de repetitie en die schrijft dan enkele scenes. Maar de kern blijft liggen bij het improviseren tijdens de repetities. Dat maakt het maken van een stuk zo leuk. Je bent twee maanden kwijt aan het monteren van een voorstelling, maar het resultaat is wel van ons allemaal.’
Solognier heeft niet een aparte opleiding aan de Dansacademie of de Theaterschool gevolgd. ‘De kern van Rotterdams Lef is het aantrekken van talent. Het vereiste is niet een diploma, maar talent. Nu is er wel steeds meer geschoold talent. Toen Rotterdams Lef begon was de essentie van het gezelschap om kansloze jongeren bezig te houden, door ze met hun talent te laten werken. Zo werden ze van de straat gehouden. Nu ligt het zwaartepunt niet zozeer op het van de straat houden van jongeren, maar juist - door middel van jongeren en hun talent - andere jongeren aansporen dat te doen wat hun hart ingeeft.’
Roep je dan niet alle jongeren op om met school te stoppen en hun moeders stress te bezorgen?
‘Nee. Het gaat er ons voornamelijk om dat jongeren naar theater gaan. In de voorstellingen van Rotterdams Lef wordt niet verteld: Je moet dit doen, en je moet dat niet doen. We proberen door snelle flitsende voorstellingen te maken jongeren naar theater te krijgen. Ze te laten zien dat toneel niet alleen maar Shakespeare is.' Solognier vertelt over zijn eigen theater bezoeken. Hij is niet een heel fervent bezoeker, maar als hij naar andere voorstellingen gaat dan doet hij daar inspiratie op. Het is belangrijk om je visie te verbreden.
‘Ik heb onlangs bij Het Waterhuis gewerkt, als choreograaf en als acteur. Daar heb ik ook mijn vruchten van geplukt. Je leert met een heel andere regisseur te werken, om op een andere manier te spelen. Het belangrijkste verschil ten opzichte van Rotterdams Lef was dat er al een script was en dat de regisseur precies wist wat hij ermee wilde. Ik was altijd gewend om van niets een voorstelling te maken.’
Je hebt nu een bepaald punt bereikt. In de voorstelling What's going on sta je niet meer op het podium, maar doe je de choreografie. Hoe zie je je verdere ontwikkeling in de toekomst?
‘Ik zit tot september veilig onder de vleugels van Rotterdams Lef. Daarna weet ik nog niet wat ik ga doen. Ik heb wel al enkele gesprekken gehad met andere regisseurs. Ook wil ik veel dansles blijven geven. Het acteren blijft aan de andere kant ook een optie. Laatst heb ik iets voor de televisie gedaan, een commercial voor Honig Noodles.
Ik denk dat dansen toch het dichtst bij mijn hart zit. Het is zoiets geworden als wat basketbal voor mij was. Ik heb nu al twee jaar niet meer gebasketbald, maar ik heb het niet weggegooid uit mijn systeem. Ik ga proberen om een combinatie te maken tussen dans en basketbal.'
Solognier lacht. Ik denk aan mensen die vinden dat de wereld niet vergaat als je dingen niet doet. Het zijn treurige mensen.
