In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
oktober 2004
Afspreken met vrouwen. Sommige mensen hebben er talent voor. Ik heb een handicap. Ik heb mijn bril vergeten, maar ik zou ook niet weten hoe ik Sharon Bouman, studente mime aan De Theaterschool Amsterdam, zou moeten herkennen als ik wel mijn bril op had gehad. Ik ken haar alleen van stem. Ik kijk dus elke verkeerde vrouw aan. Het is een prachtige nazomerdag. Het is nog voor elf uur in de ochtend, maar al meer dan twintig graden. Vrouwen zijn gekleed in rokjes, topjes, en dragen een zonnebril. Ik kijk ze allemaal aan. Ongegeneerd. Maar niemand wil met mij praten, een goed gesprek hebben. Dan, alsof er een wonder heeft plaatsgevonden, staat er een meisje voor me. Helemaal in het wit gekleed. Het is alsof iemand van boven mij wil helpen, medelijden heeft met mijn handicap, en nu een engel stuurt om alles goed te maken.
Sharon vindt het ook een wonder dat we elkaar gevonden hebben. ‘Ik heb één lens in, de andere ging er niet in.’ Gehandicapt zoeken we naar een café waar we kunnen zitten. ‘Weet jij niet iets?’ vraag ik. Sharon schudt haar hoofd en vertelt dat ze Utrecht nauwelijks kent. ‘Hoewel ik er geboren en getogen ben. In Amsterdam ken ik wel alle cafés.’ Even overweeg ik om met haar de trein naar Amsterdam te nemen, maar dan herinner ik me een café waar ik ooit heb gezeten. Er blijkt tegenwoordig een McDonalds in te zitten. Het zou een optie zijn om er het interview te doen, maar de McDonalds vóór elf uur in de morgen dat is geen plek voor een engel. We lopen door en vinden een lunchroom met mediterrane allure. We gaan zitten op twee imitatie rotans.
Sharon Bouman is tweeëntwintig. Ze is ooit begonnen met acteren bij Theatergroep Dox. Ze zat toen nog op de Havo, maar is daarmee gestopt. 'Het had geen nut meer om iets te blijven doen waar ik niks bij voelde. Ik ben toen achter de kassa gaan werken. Maar toen ik ook bij Dox gestopt was, ging ik iets wel erg missen. Theater, bezig zijn met spel. Toen kwam ik toevallig Jolanda Spoel tegen met wie ik ook bij Dox had gewerkt. Ze zei: 'Waarom ga je niet auditie doen bij de internationale theaterschool DNA?' Goed, dat deed ik, en ik werd aangenomen.' Ze vertelt dat het een heel leuk en boeiend jaar was, maar wel heel zwaar. 'Zeker na een jaar achter de kassa te hebben gezeten! Alle verschillende facetten van theater komen aan bod. Ook hele aparte dingen: Javaanse dans, Indiase dans, Afrikaanse dans. Op andere theaterscholen krijg je dat soort dingen niet. Het was een brede kennismaking met theater, dat was een goede start voor mij. Want na DNA wist ik dat ik de mimeopleiding wilde doen. Voor DNA wist ik dat ik iets met theater moest doen, maar nog niet wat precies.'
Heb je toen auditie gedaan bij De Theaterschool Amsterdam?
'Ja, maar ik werd afgewezen. Ik heb, geloof ik, wel twee weken gehuild. Ik vond het echt heel erg. Het was de enige school waarvoor ik auditie had gedaan.'
En toen, ben je weer terug achter de kassa gegaan?
'Nee, dat nooit meer! Toen heb ik auditie gedaan bij Rotterdams Lef. En ik werd aangenomen. Ik heb in twee voorstellingen gespeeld. Dat jaar ging heel snel, want voordat ik het wist, deed ik weer auditie bij De Theaterschool. Ik kwam dit keer wel de eerste rond door, en de tweede! Dus werd ik aangenomen.'
Moest je toen ook huilen?
'Nee. Ik was heel erg verbaasd. Het ging wel goed, maar ik had het niet verwacht.'
Bij mime denkt iedereen aan de man van Sesamstraat die geen geluid mag maken. Maar is dat wat mime is? Hoe zou jij het omschrijven?
'Ik noem het altijd bewegingstheater. Maar de bewegingen kunnen soms zo minimaal zijn dat het weer lijkt alsof je naar teksttheater aan het kijken bent. Wanneer je een mimevoorstelling aan het maken bent, dan doe je dat vanuit het fysieke, en niet vanuit de tekst. Het fysieke is altijd de basis. Je hoeft niet een lenig slangenmens te zijn, maar gewoon goed kunnen werken met je lichaam. Je krijgt yoga, spellessen, mimelessen, je krijgt wushu - dat is een martial arts techniek.'
Is dat niet gevaarlijk?
Sharon vertelt dat in het eerste jaar alles goed ging. Ze maakte een solo voorstelling. Kreeg een hoop feedback, en maakte plannen voor een volgende solo. 'Dat wilde ik heel graag. Ik vond mijn eerste solo niet zo goed. Toen had ik zo iets van: "dan doe ik het nog een keer, en dan doe ik het goed." Dus in het tweede jaar maakte ik Sista Sista. Een combinatie van spoken word en mime. En dat werkte. Maar toen kreeg ik een rugblessure.' Sharon kijkt een moment sip. 'Ik mocht niet zitten, niet hangen. Ik moest liggen! Dat was niet vol te houden. Ik word van liggen zo enorm moe. Ik wilde spelen, iets doen!' Ik kijk een moment ook sip, heb medelijden met mijn engel. 'Maar nu kan ik weer naar school. Gelukkig.'
Studeer je alleen of doe je ook af en toe nog een voorstelling bij Dox of bij Rotterdams Lef?
'Het probleem met studeren is dat je elke dag van negen tot vijf aanwezig moet zijn. En Rotterdams Lef repeteert bijvoorbeeld alleen overdag. Dus dat is onmogelijk voor mij. Maar ik sta wel te popelen om van alles buiten mijn studie te doen. Ik heb heel veel ideeën, en ik wil heel veel dingen doen.' Sharon veert op uit haar rotanstoel. 'Ik wil een poetry avond organiseren. In eerste instantie voor andere mensen die ook de mimeopleiding volgen. Want ik vind dat er te weinig aandacht wordt besteed aan literatuur. Er is eigenlijk alleen een bibliotheek.' De reden dat Sharon zich zo tot poetry voelt aangetrokken is omdat ze zelf ook schrijft.
Ga je ook nog een solo maken?
'Op dit moment niet, maar ik ben wel met een concept bezig voor een duo. En ik wil ook heel graag een korte film maken. Die moet gaan over streetlife. Over kinderen die op straat leven. Over het verschil tussen de luxe waarin wij leven en de ellende van de straat. En of er mogelijkheden zijn om daaruit te komen. Omdat het een zwaar thema is, wil ik werken met animaties.'
Dat zijn een poetry avond, een voorstelling voor een duo en een korte film!
Sharon knikt, verheugt zich erop. Misschien is het wel een oplossing voor mensen die niet willen werken. Eerst een jaar stilliggen, en dan aan de slag!
'En na mijn studie wil ik graag naar Suriname,' zegt ze. 'Toen ik daar een aantal jaren terug met een voorstelling van Rotterdams Lef was, heb ik heel veel jongeren ontmoet. Die waren enorm talentvol. Ik zou graag met die jongeren willen werken, en kijken of ik daar iets kan opstarten waardoor zij weer verder kunnen komen.'
Ik bedank haar voor het gesprek en sta dan op. Ik kijk nog eenmaal naar mijn engel, helemaal in het wit gekleed, en ga dan naar huis. Stilliggen, denk ik, stilliggen, en dan aan de slag!