Het postmoderne samengaan
Godard toont een botsing uit de jaren zestig van de twintigste eeuw tussen Amerika en Europa, waarbij het yankee geld een loopje neemt met het Europese geweten: een artistiek bedoelde film over de Griekse oorlogsheld Odysseus loopt uiteindelijk uit op een commerciele kitsch-adaptatie. Curator van Le Mépris Moniek Voulon zag in dit drama een parallel met de gebeurtenissen die hebben geleid tot de Irakese oorlog. Zoals Godard liet zien hoe de even doortrapte als joviale Amerikaanse filmproducer de ingehuurde Europese scenarioschrijver naar zijn hand weet te zetten, wees Voulon erop hoe President Bush en zijn haviken de Europeanen - en Nederland - bij deze verschrikkelijke oorlog wisten te betrekken.
In Le Mépris wilde Voulon 'de constructie van angst' en het bewust veroorzaken van een gevoel van 'verlies aan identiteit' tonen. Het 'postmoderne' samengaan en door elkaar lopen van fictie & realiteit - kenmerkend voor zowel de hedendaagse kunst als de echte wereld - heeft een dubbelzinnige sfeer veroorzaakt. Waar Godard in de film op deze dubbelzinnigheid preludeerde, leek het allang de tijd te zijn voor een verdere analyse.
Aankomstruimte
Le Mépris roept de anonieme sfeer op die eigen is aan een grensovergang in het algemeen. Daartoe had Voulon de tentoonstellingsruimte van Mediamatic ingericht naar het model van een ruimte op een luchthaven. Niet specifiek een vertrekhal, of een transitorium, eerder een aankomstruimte. Ongewis van karakter is deze omgeving, een ongedefinieerde zone, een ruimte als een metafoor voor onze hedendaagse wereld. Hier waren we beland in een niemandsland, niet reeel maar metaforisch en symbolisch. Het deed ons dan ook onmiddellijk herinneren aan de schokkende beelden uit de martelcentra van het Amerikaanse leger in Guantanamo Bay. Opdat de bezoeker de weerzinwekkende militaire tactieken en methodieken ervan kon herkennen, toonden de monitoren hier geen aankomst- of vertrektijden. Hier waren het videowerken van een groep internationale kunstenaars die hun kritiek op Bush en zijn oorlogszuchtige optreden niet onder stoelen of banken staken. Dicht opeen geplaatst vertolkten deze visuele statements de verontrusting en woede over de invasie en bezetting van Irak. Maar als visuele sound-bites reflecteerden ze ook de problematische overvloed en de complexiteit van de massamedia.
Bardot
Veel aandacht ook voor de rol van Brigitte Bardot. In Godard's Le Mépris ging haar fysieke schoonheid hand in hand met een voorbeeldige morele opstelling. Hoewel ze nog net niet de reddende engel was (het project vond gewoon doorgang, en Bardot kwam bij een vreselijk verkeersongeluk om het leven), toonde zij in dit spel van verontrustende banaliteiten als enige een sterk moreel en artistiek geweten. Aan haar verachting voor de Europeaan die voor geld toegaf aan de Amerikaanse druk ontleende Le Mépris dan ook haar krachtdadige titel.
De kunstenaars
De groep internationale kunstenaars die deelnamen aan deze tentoonstelling representeerden verschillende generaties, bekenden uit de sixties maar ook een opkomende jonge generatie van filmmakers
HENK BOVERHOFF / JIM COSTANZO / MARLENE DUMAS / MATT DUCKLO / LARS EIJSSEN / SIMON FERDINANDO / ATOUSA BANDEH GHIASABADI / PAUL GROOT / MATHILDE TER HEIJNE / FOW PYNG HU / JORGOS LOUKAKOS & MADELEINE AKTYPI / MILTOS MANETAS / DAISUKE NISHIMURA / YOKO ONO /YOSHIRO OSAKA / FEDERICO D’ORAZIO / DAVID SMITHSON / JEROME SYMONS/VITTORIO SANTORO / MAI UEDA / MONIEK VOULON / KAORU YAMAMOTO
