Het boek brengt een breed scala aan invalshoeken uit de geschiedenis, kunstgeschiedenis, kritisch theorie, sociologie samen. Medewerkers aan nieuwe collecties en tentoonstellingen beweren dat musea zijn uitgegroeid tot een centrale instelling en een metafoor zijn geworden voor de hedendaagse samenleving.
Besproken wordt de tentoonstellingsgeschiedenis en de parktijk in West-Europa, de voormalige Sovjet-Unie, Israel en de Verenigde Staten. De auteurs verkennen de manieren waarop musea betekenis aan bijvoorbeeld kunst geven door dit verschillend ten toon te stellen en te tonen aan het publiek. Ze onderzoeken de politieke implicaties van deze display strategieën en de vormen van kennis die nodig zijn om alles goed tot zijn recht te laten komen. Het boek bespreekt ook alternatieve tentoonstellingsvormen, de betrokkenheid van sommige praktijken met de massa-media en hoe musea ween band creëren met hun publiek.
