Iedereen is het er over eens dat patiënten een waardig afscheid verdienen, maar uit recent onderzoek van artsenfederatie KNMG blijkt dat behandelkeuzes nog te veel zijn gericht op (verlengde) levensduur in plaats van op de kwaliteit van het leven. Komt dit voort uit de angst van de artsen, immers opgeleid om patiënten te genezen en wellicht bang om de dood met de patiënt te bespreken? Of is dit het resultaat van onze geef-nooit-op-mentaliteit?
Is doorbehandelen het gevolg van onze angst voor het onbekende? Een manier om het onvoorspelbare verloop van een dodelijke ziekte te bezweren? Staat die controledrang, verpakt in behandelschema’s, de kwaliteit van de laatste levensfase in de weg?
(On)gezonde angst
Controle over de dood
Dankzij de moderne geneeskunde - het slikken van pillen en talloze medische ingrepen - kunnen we het moment van overlijden steeds langer uitstellen. Ook wanneer we ongeneeslijk ziek zijn is de heersende gedachte dat we ‘door moeten blijven vechten’ en vooral niet mogen opgeven. Maar tot wanneer is (door)behandelen nog in het belang van de patiënt?
