In het project van Merel Mirage transformeert het zich tot een soort Überdiaviewer. Dia-series zijn vaak anekdotisch van aard. Dat wil zeggen dat ze vaak een illustratie zijn bij of vergezeld gaan van anekdotes; de maker gebruikt woord en beeld voor een kort relaas van een persoonlijke ervaring. Naar mate de beelden ‘sterker’ zijn, meer voor zich spreken, wordt die toelichting overbodig en de anekdote universeler.
Voor de serie projecties selecteerde Merel Mirage een drietal ‘dia-series’. Drie ogenschijnlijk ongerelateerde beeld-series verbeelden ieder op hun beurt een persoonlijke anekdote. Een serie vakantiefoto’s toont een wandeling in het hooggebergte, de moeizame klim naar de top in de weidsheid van het landschap in de Zwitserse Alpen. Een konijn, gevonden tussen het huisvuil op straat (lapin trouvée?), krijgt een flinke wasbeurt en wordt herboren. En tot slot onthullen beelden van het Fiesta del invierno in Barcelona een verrassende actualiteit wanneer de traditionele optocht in het teken van het protest tegen de oorlog in Irak blijkt te staan.
Voor Merel Mirage zijn het vaak persoonlijke, intieme gebeurtenissen die de aanleiding vormen voor projecten die zich vervolgens in een publieke setting manifesteren. De diaseries zijn daarop geen uitzondering. De setting kan, zoals hier het urbane landschap, maar evengoed het publieke domein van het internet zijn. Voor haar meest recente project HOLY bracht ze op heel directe wijze beide domeinen bij elkaar. Een snoepmachine, geplaatst in een scholengemeenschap, vormt een ‘porthole’ naar een internetcommunity waarin jongeren hun eigen animaties kunnen creëren en plaatsen. Het zijn kleine, persoonlijke boodschappen die één voor één op de snoepmachine bekeken kunnen worden. Gezamenlijk vormen de anekdotische en weblog-achtige berichten een soort portret van deze (internet) gemeenschap. De snoepmachine, die als interface midden in de school staat, omschrijft ze zelf als een Trojaans Paard, een commercieel medium gekraakt en omgebouwd tot drager van persoonlijke uitingen.
De diaviewer op de Supermarkt werkt als een groot billboard langs een drukke weg, en projecteert Merel Mirages’ persoonlijke anekdotes als waren het reclameboodschappen. Prachtige berglandschappen trekken aan het oog voorbij, echter zonder vakantieslogan. Een vuil knuffelkonijn wordt weer blinkend schoon gewassen, zonder pay-off voor de bekende wasverzachter. Maar bij de kleurige folklore van de Fiesta del invierno lijkt de persoonlijke ervaring zich met de universele, billboard-waardige hartenkreet te verbinden: No a la Guerra!
