In elke nieuwsbrief die Netwerk CS tussen 2002 en 2008 verspreidde, werd een kunstenaar geïnterviewd over zijn of haar ontwikkelingen binnen het kunstenaarsschap, vanaf 2006 zijn dit kunstenaars die deelnemen aan het programma ' Van talent naar beroep'.
april 2004
IJssalon Venezia is nog gesloten als ik met Naem Sadiq voor de deur, in de regen sta. Venezia is een van de weinige plekken in Rotterdam waar men vroeg in de morgen perfettamente espresso kan drinken. Ik heb zojuist tot 04:00 uur aan mijn debuutroman geschreven en Naem Sadiq (24 jr.) is DJ. Zijn wallen lijken van vinyl. We kunnen de koffie gebruiken. Als twee zombies lopen we de ijsjeszaak binnen als de deuren opengaan.
Onmiddellijk brandt Sadiq los als hij van zijn koffie verkeerd heeft genipt. 'Ik was 17 toen ik ontdekte dat er een hele wereld van jonge Aziaten was die de muziek van vroeger mixte met de muziek van nu. Dat vond ik te gek. Ik heb er een hele tijd niets mee gedaan, omdat ik de muziek niet kon plaatsen. Ik kon er alleen op dansen, breaken. Toen kwam de tweede generatie van de Asian Sound - ik was 22 geloof ik - en op dat moment dacht: ik ben ver genoeg nu. Ik had een heleboel jazz, funk en hiphop gehoord, en ik voelde hoe ik de muziek kon plaatsen. Ik moest dit gaan draaien. Want in Nederland deed dit helemaal niemand.'
En zo was DJogi geboren - de nachtnaam van Naem Sadiq. Hij draait Indiase en Pakistaanse muziek en vermengt die met samples van nummers die nu in de Top 40 staan. Resultaat is een mix waar bezoekers van het Amsterdamse Bitterzoet elke derde zondag van de maand compleet van uit hun dak gaan.
'Voor mij is de Asian Sound vooral oude dingen pakken en die met nieuwe nummers versnijden, maar ook platen ertussen moet je de kans geven, bijvoorbeeld b-sides. Het is een dure hobby. Je download niks, je betaalt 11 à 12 euro per nummer (op vinyl). Ik heb dus ook heel veel platen van thuis gesmokkeld naar mijn draaitafel.'
Draaide je meteen al heel veel in clubs?
'Het ging beetje bij beetje. Er was geen platform voor de Asian Sound en nu nog steeds niet echt. Voor mensen was het een heel nieuw iets. In het eerste jaar heb ik veel festivals gedaan, en dit jaar pas duik ik de clubs in. Het is de muziek iets strakker naar mensen toe brengen, met meer dosering. Dansbaar maken, verschrikkelijk dansbaar maken.
Op een avond moet het wel duidelijk zijn dat het The Indian way is. Maar dan kun je nog steeds een heel breed scala aanbieden. Alle muziekstijlen. En ik bouw het op, duw niemand in het diepe. Ik draai niet hardcore de Asian Sound. Iemand kan ook niet van de een op de andere dag de marathon rennen, laat staan dat je 'm zou kunnen dansen!
Ik ben nu een jaar gestopt met mijn studie Culturele & Maatschappelijke Vorming om me meer te kunnen richten op het dj-en. Maar soms is het wel frustrerend dat voor veel mensen de Asian Sound nog een drempel is. In Rotterdam zou ik bijvoorbeeld niet in de Off_Corso kunnen draaien. In Rotterdam kan ik alleen thuis draaien.'
Voel je je alleen als DJ?
Sadiq begint te vertellen over zijn liefde die net terug is uit Australië, een Vietnamees meisje dat zich overal thuis voelt. Maar tegelijkertijd snoeihard aan het studeren is. 'En ik zit de hele dag thuis.' Er valt een stilte. Het is stil in Venetië. Mooie boektitel denk ik. Moet over de liefde gaan, of de zucht erna. 'Ik zit ook de hele dag thuis,' zeg ik. We begrijpen elkaar, bestellen meer koffie en gaan verder.
'Ik ben resident op Sutra Funk. Dat is de avond in de Bitterzoet. Daar kan ik heel veel uitproberen. Een collega dj heeft de zakelijke kant van Sutra Funk opgezet. Met hem voel ik me verbonden. De eerste editie was in mijn ogen legendarisch. Mensen vlogen gewoon het plafond uit. Mijn set bestond toen uit een mix van hele hippe streetsounds uit Londen, de Asian vibe, en die bouwde ik uit met dingen uit de top 40, Crazy in Love van Beyoncé en ga zo maar door. De climax was toen ik alles stop zette en Indiase funk uit 1960 opzette. Mensen gingen verder uit hun dak. Dat was voor mij een enorme stimulans.' Sadiq raakt in een stroomversnelling, hij vertelt met een hoop namedropping. Her en der herken ik een naam, maar vaak ook niet. Maar dat maakt niet uit. Ik herken iets anders. Iets mooiers. Sadiq vertelt met het enthousiasme waarmee ik vertel over de literatuur, namen noem als Hermans, Fitzgerald, Bukowski, Reve, Salinger, Camus. Sadiq verkoopt niet; niet de nummers, niet zichzelf. Dit is liefde. Dit is religie. Dit is muziek. The Indian Way.
Draai je overal? Of zijn er ook feesten waar je liever niet gezien wil worden? Bruiloften?
'Er zijn feesten waar ik hele strikte randvoorwaarden stel. Vooral die voor de Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap, want die zijn gewoon slecht georganiseerd. Het gaat er daar heel erg slinks aan toe. Bruiloften heb ik nog niet gedaan, maar als het voor een vriend zou zijn, zou ik het doen. Dat zou ik wel leuk vinden.'
We praten over de studie. Iets totaal anders. 'Mijn opleiding is een agogische opleiding. Dus als ik afgestudeerd ben, ga ik werken met mensen. Niet op het gebied van hulpverlening, maar wel op een manier waarbij ik mensen iets kan aanleren zodat ze er zelf mee verder kunnen gaan. Als ik dat zou kunnen toepassen in mij DJ carrière, dan combineer ik het een met het ander. Het is wel mijn ambitie om gebruik te maken van mijn diploma.
Ik werk nu - naast het dj-en en mijn studie - in een orthopedagogische instelling. Dat houdt in dat ik met jongeren en kinderen werk die een moeilijke thuissituatie hebben of die uit huis zijn geplaatst. We helpen ze daar zodat ze weer op een normale manier zelfstandig kunnen zijn. Maar daar zet ik niet even een plaat op. Ik praat.'
Daar houdt het gesprek op, of het interview dan. Sadiq nodigt me uit voor een gig in RASA op vrijdag 16 april. Hij nodigt me uit met dezelfde bezieling als zojuist. Er zit vuur in zijn woorden. Namen vliegen me om de oren. Wat een passie, wat een liefde.
Iedereen moet Sadiq horen!