De fiets van mijn vriend had een kapotte ketting, dus we besloten de banden te verwisselen. Ik was vastbesloten dat zelf te doen en ging aan het werk in de keuken van mijn appartement om vervolgens tot het besef te komen dat ik geen flauw idee had wat ik aan het doen was. Mijn fiets was er daarna nog slechter aan toe dan eerst. Nu hadden we samen twee fietsen gemold, in plaats van één.
De volgende morgen liep ik rond met mijn fiets, op zoek naar een fietsenmaker. Plotseling dook een slonzige man met een winkelwagentje op, die Nederlands sprak en me gebaarde hem te volgen. Nieuwsgierig en niet zeker hoe ik beleefd ‘nee’ moest zeggen, volgde ik hem naar zijn huis, waar zijn partner wachtte. Gelukkig sprak deze Engels. Hij zei dat ik over twee uur terug moest komen voor de fiets.
Het was een merkwaardige situatie, maar ik besloot de gok te wagen en ging weg. Toen ik terugkwam, was de fiets inderdaad gerepareerd, maar plotseling stormde de buurman van de man de kamer binnen, schreeuwend en fotograferend – blijkbaar wilde de bemoeizieke buurman de reparateur aangeven bij de politie, omdat hij stankoverlast veroorzaakte met de spullen die hij van de straat naar binnen bracht en lawaai maakte met zijn reparatieactiviteiten.
Ik pakte stilletjes mijn fiets en liet de buren het uitvechten.
Fietsen en de vriendelijkheid van Vreemdelingen
Ik rijd gewoonlijk niet vaak op een fiets, maar zoals ik al zei is Amsterdam een stad van fietsen, en we kregen er allemaal een van Mediamatic. Naast mijn dagelijkse wandelingen besloot ik te proberen te gaan fietsen, en ik vond het leuk – totdat ik een lekke band kreeg.
