Ik haat water en, in het verlengde daarvan, alles wat ermee te maken heeft, inclusief boten en ponten. Ik kan niet zwemmen en wil het ook niet leren. Mijn metgezel vertelde me dat ik, om in het centrum van de stad te komen, telkens deze pont zou moeten nemen. Ik had visioenen waarin ik voorgoed in mijn appartement opgesloten zou zitten. Ik zou nooit meer met deze pont kunnen gaan.
Maar het bleek dat ik de pont al binnen een paar minuten opnieuw zou nemen. Na mijn spullen in mijn nieuwe huis te hebben achtergelaten, ging ik met mijn collega mee en begaf ik me naar het stadscentrum om een paar dingen op te halen en de sfeer te proeven. De energie was elektrisch; alles was open, jongeren liepen stoned en dronken rond; het was opwekkend en tegelijkertijd overweldigend.
Uitgeput van de reis en mijn nieuwe omgeving nam ik de pont terug naar ‘mijn’ deel van de stad, om tot het besef te komen dat ik me niet kon herinneren aan welke straat het huis stond. Ik kon niemand bellen voor hulp, maar herinnerde me dat er een bank op straat stond vóór de woning, en dat er een doos rattengif op de trap van het appartementencomplex stond. Dankzij deze vluchtige oriëntatiepunten kon ik mijn weg terug naar huis vinden.
Ik besefte op deze eerste dag dat deze kleine vuilnisresten méér zijn dan slechts de weggegooide overblijfselen van iets wat ooit belangrijk was, of van iets wat ooit een doel diende, maar nu niet meer. Ze blijven fungeren als subtiele wegwijzers, bakens van grote betekenis voor degenen die weten hoe ze moeten worden gelezen. Wegwijzers die je kunnen helpen op het eerste gezicht onbevaarbare wateren over te steken.