Ooit had de dichter Hans Lodeizen het over de angst voor een droomwereld van brons en marmer, waaruit hij redding vond door in een regenplas/ naar de blauwe hemel te staren. Het is misschien een gewaagde suggestie, maar zijn de bizarre, de verstilde, de serieuze en de surrealistische buitenprojecties die opgloeien op de buitenmuur van het Mediamatic-gebouw eigenlijk niet de hedendaagse versie van die blauwe hemel in een regenplas waarop hij zich zo verheugd? Nu ja, geen brons en marmer, eerder glas en beton omgeven de plek waar Mediamatic Screens getoond worden, aan een drukke verkeersader in Amsterdam, die het Waterlooplein met de IJtunnel verbindt. Ongewone beelden die, niet altijd zonder gevaar, de gehaaste automobilist uit zijn concentratie weet te halen. Je ziet het voor je als in het spitsuur het verkeer regelmatig stapvoets langs rijdt : de inzittenden ontdekken het spectaculaire NEMO , 'science center ' voor de jeugd, ze kijken hun ogen uit op het wat verder gelegen Scheepvaartmuseum, en dan plotseling, let op, zie je wat daar gebeurd?
De Mediamatic Screens zijn avontuurlijke bewegingen met allemaal een eigen karakter, gemaakt door uiteenlopende kunstenaars. De clips lijken in niets op elkaar, steeds vinden we er tegengestelde artistieke opvattingen terug. Driessens/Verstappen onthullen het geheim van een stadstuin in verstilde foto-stills , maar Maurer United Architects gebruiken een computerspel als architectonisch model. Gerald van der Kaap toont de definitieve Chinese, Confuciaanse blik, Meggie Schneider daarentegen de realiteit van het nieuwe China in een prachtig waterballet. Joes Koppers' beeldende reflexies van de plek waar zijn clip geprojecteerd wordt, wisselen de eenvoudige dimensies van een absurde comic van Nepco af. Merel Mirage toont het miraculeus modern toerisme, Arnoud Holleman's nostalgie is gericht op een vooroorlogs schijnbaar onschuldig Nederland. En Will Holders verstilde kleuren laten inderdaad zo maar Lodeizens blauwe hemel in een regenplas terugkomen.
Hier op de DVD gaan deze screens een tweede leven leiden. Bekijk ze op je computerscherm, of gebruik je tv-scherm, of beter, zoek iemand op met een mooi groot plasma-scherm, en schuif de schijf in zijn DVD apparaat. En laat dan dit alles je geest verlichten. Zodat deze buitenprojecties werkelijk deel gaan uitmaken van je innerlijk behang.
