Excrementele TV

Tv, daarom, als een afvalverwerkingssysteem: een onbepaald opslaan van dode beelden en dode geluiden, die ons dreigen te verstikken met hun inertie en ten behoeve waarvan het mediaschap nu functioneert als een enorme esthetische machinerie voor het beheer van de beeldontlastingsverwerking en voor de recycling van afvalproducten, en dan met name van televisiesubjecten, die worden uitgescheiden door de excrementele tv.

Daarvan afgeleid, vier anale stromen in de beeldontlasting van de excrementele tv: offer, discipline, bewaking en crash.

Offer-tv

Offer-tv is tv die exact zo functioneert als Nietzsche heeft voorspeld in de profetische stellingen uit Over de Genealogie van de Moraal. In het tijdperk van de virtualisering van alle vlees, functioneert tv als de centrale tele-visuele plek voor de ontlading van het ressentiment op de openbare toestand. Soms door het slachtofferen van het als zondebok aangewezen televisie-ik, wanneer kijkers zichzelf presenteren als grap (America's Funniest Videos) voor de consumptie door het mediaschap, wat nog extatischer wordt door het gebruik van de camcorder voor doeleinden als zelfontkenning en zelfvernedering. En op andere momenten door het slachtofferen van als zondebok aangewezen, zwakkere minderheden (Afrikaanse Amerikanen, armen, flikkers), wanneer tv langzaam overgaat in een offertableau dat het slachtoffer van de dag aanwijst en de voorwaarden dicteert waaronder het geofferd wordt. Zo functioneren tv-shows als cbs' 48 Hours en Cops, waarin eindeloos wordt getoond hoe Afrikaanse Amerikanen worden achtervolgd en gearresteerd op basis van de opiumwet, als een bron van grootschalige psychologische ontlading van alle angsten en onrust voor de omringende blanke buitenwijk-bevolking, die avond na avond de trauma's en fantasieën van de tv-veiligheidsstaat herbeleeft. Bij slachtoffer-tv wordt de morele coherentie van de heersende meerderheid in een liberale cultuur gegarandeerd, doordat het mechanisme om zondebokken aan te wijzen functioneert op televisieniveau: het uitpikken van een puur toevallige reeks slachtoffers, hen onmiddellijk tot demonen uitroepen en voor het oog van de camera als offer straffen. tv, niet langer als dialoog tussen elites en de zwijgende meerderheid, maar als een diep libidinale machinerie, die ascetische priesters (tv-presentatoren) en de zwijgende meerderheid van de bevolking - passieve nihilisten - verbindt in een toneel van offergeweld.

Disciplinerings-tv

In het tijdperk van het liberale fascisme, met zijn globalisering van de taal van het technische willen, functioneert tv thans als een medium om de disciplinaire staat te intensiveren, het punt waarop de staat macht naar buiten projecteert in het bewustzijn van zijn getelevisualiseerde onderdanen. Niet zozeer tv die functioneert volgens de disciplineringscodes die zo welsprekend zijn betheoretiseerd door Paul Virilio, waarin tv zou werken als een oorlogsmachine met een drievoudige logica van strategie, tactiek en logistiek, maar disciplinerings-tv in het tijdperk van een excrementele cultuur die helemaal gewijd is aan verdwijningen: een negatiefland vol fractale subjecten, gerecombineerde lichamen en geheugenmontages, waarin de esthetische machinerie vooral functioneert om de consensus ten opzichte van de dynamische taal van het technologische willen te garanderen. En niet alleen van het visioen van een technologie van de vrijheid, maar nu van een verbeterde versie van tv als een genezingsproces met levenbrengende krachten: een universeel en homogeen therapeutisch televisueel proces dat opereert volgens dit medische model: het scannen van het televisielichaam op virale infecties (ochtendnieuws met zijn catastrofe-theorema's en crisis-beladen taal), sociale therapieën voor de vervreemde televisiesubjecten (praatprogramma's op de middag, zoals Oprah Winfrey en Donahue), en het chloroformeren van het gerecombineerde lichaam voordat het wordt afgevoerd naar zijn slaaptoestand (de praatprogramma's 's nachts, Jay Leno, David Letterman enz.). Een disciplinerende machinerie waarin technologie spreekt in naam van het levende en niet van het dode, volgens het model van sociale therapieën en niet van het bloed, en waarin de centrale ideologie bestaat uit verleiding en niet uit dwang.

Vergroot

Bewakings-tv

Bewakings-tv is de wereld van de camcorder waarin Marx' 'priester' eindelijk in het televisiesubject terechtkomt als een kankertumor, en iedereen zijn eigen bewakingscamera wordt. Soms ook bewaking van een 'Ander', wanneer de camcorder het voorheen onzichtbare domein van de feitelijke operaties van de macht voor het voetlicht haalt. Denk bijvoorbeeld aan hoe de wereld getuige was van het in elkaar slaan van Rodney King, met de dubbele boodschap van (expliciet) politiegeweld en een (impliciet) herhaalde televisiewaarschuwing aan Afrikaanse Amerikanen dat ze alle reden hebben om bang te zijn voor confrontaties met de veiligheidsstaat. Maar soms ook bewaking van voorheen niet-gedocumenteerde domeinen van het 'zelf', wanneer de camcorder inzoomt op de catastrofale zone van het excrementele gezin: kijk naar Johnny's eerste verjaardag, Johnny's eerste masturbatie, Johnny's eerste zindelijkheidstraining. Hier is de camcorder het televisuele medium bij uitstek van de excrementele cultuur. Geen documentalisme (hoewel dat ook), maar een werkelijk, viraal wapen in de oedipale strijd, het punt waarop de ongelukkige eenheid van Pappie-Mammie-Ik omslaat in een bewaakte zone voor toekomstige bestraffingen: mammie's camcorder dringt binnen in de privacy van haar kinderen en pappie slaat televisiebeelden op om later zijn kinderen belachelijk te kunnen maken.

Bij bewakings-tv verlaat de optische macht van de camera eindelijk de statische, gecentraliseerde regio van de tv-studio om iets stromends, polymorfs en immens populairs te worden. De camcorder, dus, als het nieuwste lid van de televisiefamilie. Iedere Mammie een archivaris van het bewegende beeld van de familiegeschiedenis. Iedere Pappie een potentiële filmregisseur die het script van het familieverhaal monteert en hermonteert, met zijn jump cuts, montagetechnieken en Godardiaanse omkeringen. En zelfs kleine Ik, niet-gediplomeerd acteur in de zich ontvouwende logistiek van de waarneming waarin het excrementele gezin dolgelukkig is verdwenen.

Paniekfamilies, daarom, waarin de wil om het familieleven visueel te registreren in directe relatie staat tot de ineenstorting van de unitaire gezinsverhoudingen. Wanneer het gezin oplost in een shot onder de gordel van het televisieleven, is het filmdoek eindelijk vloeibaar geworden en dringt het het eigenlijke lichaam binnen. Het leven wordt een eeuwigdurend tv-spelprogramma, een optische trompe-l'oeil, een volmaakte scène van cinematische ontwerkelijking met 1000 uur camcorder-kindertijdherinneringen, waarvan eindeloos dode beelden zijn opgeslagen waar niemand ooit naar zal kijken omdat ze in werkelijkheid over het uitwissen van de ervaring en het extermineren van het geheugen gaan.

En de toekomst van de kinderen van de camcordergeneratie? Die televisiegeneratie waarvan gezegd kan worden:// This is your Life! Or is it? Misschien verschijnt er voor hen een nieuwe technologische vooruitgang in het tijdperk van de digitale tv op de markt: de video-interceptor, een nieuwe technologie om digitaal met al het afval van de familieherinneringen geheel nieuwe sequenties te maken. Hier speelt pappie op de grond, in de rol van baby, kan mammie worden gekloond, broers en zussen willekeurig worden toegevoegd, en al het visuele materiaal van het familiealbum digitaal geherrangschikt. Als alle kinderen op de aliens uit BladeRunner// lijken, die zo zinloos virtuele herinneringen opsloegen, dan zal ieder kind vrij zijn om het spel van de geënsceneerde communicatie te spelen tot het punt waarop ze voorgoed is verdwenen: dat cinematische moment wanneer de camcorder uiteindelijk een manier wordt om filosofie te bedrijven, om visueel alle nostalgische herinneringen aan het oedipale gezin te hercoderen. En waarom niet? De generatie van de 'cam-kinderen' is beroofd van haar herinneringen doordat ze gewelddadig is opgesloten in het familiescript en in feite is opgezadeld met de verkeerde geteleviseerde herinneringen door de cinematische praktijk van haar ouders. Dit waren nooit hun herinneringen, maar de verkeerde beelden van hun ouders. Een soort televisiegevangenis voor de toekomst van het virtuele kind, waarin zelfs het vermogen om tijdens de volwassenheid na te denken over het verleden van het gezinsleven al vooraf in het script ervan is opgenomen. Daarom is voor de toekomstige camcordergeneratie de richting van haar politieke rebellie helder: ontdek je innerlijke camcorder, de camcorder die onderdrukt is door het verdwijnen van de subjectiviteit in het opgezwollen oog van het Oedipale Gezin. Bestrijd de bewakings-tv door vaag te worden: door de video-interceptor in het tijdperk van de digitale tv te gebruiken om een streep te halen door de stock footage van de oude camcorderfamilie en de herinneringen aan het gezinsleven digitaal te hersequenteren tot het digitale gezin van je wensen eindelijk op het beeldscherm verschijnt.

Vergroot

Crash-tv

De traagheidstendensen in het verdwijnende centrum van de excrementele tv worden overwonnen door het principe van het heractiveren door geweld. Op Amerikaanse universiteitscampussen is de populairste undergroundvideo op dit moment Dood Video (101 Faces of Death): werkelijke sterfscènes, uiteenlopend van strafrechtelijke executies tot lijken die uit autowrakken worden gepeuterd. Hetzelfde gebeurt op de televisie, waar de nieuwste topprogramma's draaien rond Amerika's zwaarste ongelukken (I Witness Video) of, wat dat betreft, op het netwerknieuws waar het beeldscherm keer op keer wordt geactiveerd door middel van alle langskomende scènes uit de splattercultuur: hongerslachtoffers, lichaamsdelen in neergestorte vliegtuigen, menselijk afval uit alle grote rampen. Met Crash-tv kan de metafoor van het scherm worden geactiveerd door de metonymie van de rampzalige gebeurtenis, omdat de heersende retorische figuur van de excrementele cultuur de cynische verleiding is: het oversteken van het syntagma tussen metafoor en metonymie, tussen retorica en ramp, als de snelle omkering waardoor de afzwakkende aandacht van de televisiesubjecten weer wordt opgeroepen. Als een exploderende ster uit de donkerste regionen van de Ruimte, bestraalt Crash-tv de donkere massa van de bevolking met het geweld van zijn ontploffing en fascineert haar in gelijke mate met de primitiviteit van het beeldenmateriaal. Met Crash-tv verlaten we opeens de modernistische cultuur en treden we binnen in het onbekende terrein van de postmoderne primitiviteit, het gebied waar alle postmoderne technologieën die betrokken zijn bij de virtualisering van het vlees, versmelten met de meest primitieve menselijke emoties: fascinatie voor de rokende resten van de crash, ijskoude paralyse bij het aanschouwen van de ramp, een laatste grap als het vliegtuig omlaag begint te vallen in zijn doodsspiraal door de lucht. In de wereld van de postmoderne primitiviteit wordt de fascinatie niet opgeroepen door de coherentie of accumulatieve logica van het gestabiliseerde beeld, maar door het scheurende geluid dat ontstaat als de muren van virtual reality naar binnen imploderen onder de fantastische druk van de omringende gebeurtenissen, en we plotseling worden weggevaagd in een catastrofale vrije val door alle omgevende ruimte. Splattercultuur is de uiteindelijke bestemming en fatale droom die de virale groei van Crash-tv inspireert.

vertaling arjen mulder